الان ساعت 5 صبحه ... و من منتظر طلوع خورشید هستم، بعضی وقتا که دارم به این لحظه‌ی زیبا فکر می‌کنم، می‌بینم که چقدر لحظات زیبا رو ما از دست می‌دیم ... شاید همون یک لحظه‌ی زیبا مسیر جدیدی به زندگی ما بده، شاید تغییری ایجاد بشه . همه‌ی ما متولد یک لحظه هستیم. یک لحظه که پدر مادر تصمیم به ازدواج می‌گیرن،

مدتی بود که دنبال یه بهانه برای نوشتن بودم که یک عدد این بهانه را به من داد که به مناسب روز ۱۴۰۰ ام شروع وبلاگ‌نویسی در این وبلاگ نگاهی به قدیمی ترین صفحه‌ای که از آسمانم در ماشین زمان Archive.org وجود داره بندازم و یادی از روزهای دور کنم ...

من یک برنامه‌نویسم و بیشتر وقت خودم رو پشت کامپیوتر و با کلید‌های این ماشین می‌گذرونم و  با منطقشون زندگی‌ می‌کنم اما من همیشه در حال برنامه‌نوشتن نیستم، من یک انسانم و نیاز به بقیه انسان‌ها برای ابراز محبت و ارتباط دارم.  بعدِ کار، تنهایی خسته‌کننده میشه و اینجا بود که بلاگ امکانات حل این مشکل رو به من پیشنهاد کرد.

آه نمی‌دونید که حالم بعد تموم شدن طراحی و پیاده سازی قالب بلاگ بعد سه روز کار بی‌وقفه چقدر خوبه . قالب قبلی از همون اول طراحی برام آزاردهنده بود، چرا که پر از اشتباهات طراحی و مخصوصا برای کاربرای صفحات کوچیک مثل موبایل بود. شاید براتون باورش سخت باشه که

این عکس رو در لحظه طلوع آفتاب تابستان گرفتم ... یکی از ییلاقات مازندران ... وقتی که صبح زود رفتم برای عکاسی یاد یکی از مشکلات این سال‌هام افتادم ... بالا رفتن وزن و سخت شدن حرکت برام ... یادمه نوجوان که بودم سبک و سریع حرکت می‌کردم و لذت فوق‌العاده‌ای از دویدن بهم دست می‌داد ... حس آزادی ... 

وقتی فردی صدمه جدی می‌بینه، می‌بینم که بدنش نابود شد، اما وقتی سرش سالم موند باز همون آدم هست ... این فکر به ذهنم خطور می‌کنه که ما منهای مغزمون، جزو ابزارای دسته دوم هستیم ... یعنی دست و پا و معده و روده و اینا ... اون داخل هم غذا رو تبدیل به خون می‌کنن و چیزای دیگه و می‌فرستن به بقیه جاها ... آره خیلی پیچیده هستیم ... 

نمی دونم چرا انقدر حس انتظار دارم این روزا ... انگار منتظر یه چیزی هستم ... یا حس می‌کنم باید دنبال چیزی بگردم ... 

شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشه که بعضی اسم‌ها از خانواده می‌شنوین که از دنیا رفتن یا به دنیا اومد

مدتی هست که پست نذاشتم و این جور اتفاقات توی بلاگ من معمولا پیش میاد (  اگه دنبال کننده قدیمی بلاگم باشین، می‌دونین ) . این بار سفر بودم و از دست هوای گرم تابستون به طبیعت و ییلاقات پناه بردم . این تصویر بالای صفحه هم یکی از مناظر اونجاست

وبلاگ‌نویسی طعم قشنگی برای من داره،‌ مخصوصا خاطرات قشنگی که سال‌ها ازش برام به یاد موند و مجابم کرد که دوباره دست به قلم (کیبورد)‌ بشم. حدود چهار ماه از آخرین مطلبی که توی این بلاگ نوشتم می‌گذره . بارها سعی کردم که بنویسم اما دستم به قلم نمی‌رفت

خب ... سوال مهمی هست ... 

خیلی وقتا شنیدم که میگن ... و من هم تکرار کردم که :‌ گذشته دیگه گذشت ... دیگه بهش فکر نکن ... آینده بهتری