این داستان من در دنیایی موازی هست. دنیایی که همین حالا در ذهن من، تصور شد و شکل گرفت، حالا می‌خواهم که به آنجا سفر کنم و از آنجا بگویم. چشمانم را می‌بندم و بعد از مکثی کوتاه، چشمانم را باز می‌کنم. روی تختی دراز کشیده‌ام. بوی شکوفه‌های سیب و گیلاس به مشامم می‌آید.

اگر از دنبال کننده‌های دنیای تکنولوژی یا فناوری باشین، حتما می‌دونین که امشب مراسم WWDC23 بود که در این مراسم اپل از آخرین تکنولوژی‌ها و ابزارهای خودش، رونمایی می‌کنه و دربارشون به توسعه‌دهنده‌ها و در نهایت به مشتری‌هاش اطلاعات میده که

تا حالا به ماشین‌هایی که از کنارتون میگذرن دقت کردین؟ یک یا چند انسان که درون یک قالب به اسم خودرو، ماشین، پراید و ... در حال حرکت هستن. وقتی به این صحنه فکر می‌کنم، خودم رو می‌بینم. من مثل همان خودرو هستم، قالبی که در حال حرکتم و یک یا سری چیزهایی درون این قالب هست.

چقدر یک انسان می‌تونه بزرگوار باشه که با عشق و علاقه، کارهای ارزشمندش رو به رایگان برای استفاده آزاد همه، منتشر کنه. فونت‌های ساحل، وزیر و بسیاری دیگر که امروز ما روی قالب‌هامون داریم به رایگان و راحتی استفاده می‌کنیم، ساخته‌ی دست صابر راستی‌کردار عزیز هستن.

کتاب کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو و با ترجمه ساره سادات علوی، عنوانی جالب و اسرار آمیز بود که بالاخره خواندمش. آنقدر که مشغول داستان جذابش شدم، خواب از سرم پرید و این کتاب را در چهار ساعت و نیمی تمام کردم. لپ کلام کتاب در مقدمه ساره سادات علوی آمده که

مشغول خواندن کتاب قلعه حیوانات، ترجمه خانم زهرا آلوشی بود. کتاب ترجمه‌ی روان و مناسبی داشت اما ویژگی جالب دیگری که کتاب داشت این بود که دوزبانه بود. به زبان اصلی کتاب کاری نداشتم و با زبان فارسی شروع کرده و پیش رفتم تا اینکه به قسمتی

وقتی که نگاهی از بالا به پایین نسبت به زندگی خودم می‌کنم، می‌بینم اون چیزی که می‌خواستم نشد. قبلا در مورد نگاه کودکانه من به آینه و تصور آینده صحبت کردم اما به غیر از تصور چهره‌ی آینده، به نکات ریز دیگری هم فکر کردم که به چشم نیومدن. چیزی مثل این که آیا من آینده،

به نظر من وبلاگ یک پایگاه هست، به این معنا که یک مکان امن برای انجام فعالیت و ارجاع می‌تونه باشه. حال این وبلاگ می‌تونه به صورت شخصی میزبانی بشه (مثل داشتن یک وردپرس روی یک هاست یا صفحه گیتهاب)، یا سرویس‌هایی

هر چیزی در این دنیا، دارای محدوده و ظرفیتی هست. بعضی از این محدوده‌ها قابل مشاهده هستن و بعضی هم قابل مشاهده نیستن. به عنوان مثال ظرفیت معده‌ی انسان، که تا بی نهایت نمی‌تونین غذا بخورین و مشکلی پیش نیاد. مثال غیر قابل مشاهده هم میشه

بهار امسال در شمال با باران آغاز شد. اما همین که باران تمام شد، دنیایی از زیبایی رو نمایان کرد. کوه‌های پر از برف و شکوفه‌های سرحال مثل ستاره می‌درخشیدن. درخت‌ها تا ارتفاع مشخصی، لباس سبز خوش رنگی پوشیدن وپرنده‌ها موسیقی متن زیبایی برای این تصاویر می‌نواختن.

فقط یک روز از سال ۱۴۰۱ مانده و به نظرم زمان خوبیه برای جمع‌بندی این سالی که بر من گذشت. اما قبل از این که سراغ جمع‌بندی برم، می‌خوام در پیرو پست قبلی، بهبودهای محیط نوشتاریم رو ذکر کنم، شاید به درد شما هم خورد و به کمک هم قدم‌های مهمی برای بهتر نوشتن برداریم.

از پست قبلی تا به الان قصد نوشتن در اینجا رو داشتم اما هر دفعه که می‌خواستم بنویسم، حس و حالش میرفت. می‌دونم که وبلاگنویسی به این چیزها نیست و خودم رو یک وبلاگنویس واقعی نمی‌دونم، اما به عنوان یک وبلاگنویس غیر حرفه‌ای متوجه شدم که هر چقدر هم