برک ۲۴ مرداد - لذت نمی‌برم

هر جور که دارم حساب می‌کنم از رابط کاربری بیان لذت نمی‌برم. این حس رو بیشتر از همه در صفحه‌ی کوچیک موبایل تجربه می‌کنم و اصلا لذت خوندن رو از آدم می‌گیره. یاد سیر این روزهای دنیا به سمت بدتر شدن میوفتم که به جای این که بیایم و هر روز بهتر از دیروزمون بشیم و پیشرفت کنیم، داریم بدتر و بدتر میشیم.

کرونا

امروز دیگه واقعا آمار رسمی رکورد زد و از ۶۰۰ نفر هم گذشت. اصلا شده المپیک بدبختی، که منتظریم ببینیم کدوم روز نوبت ما می‌رسه که مدال طلای مرگ رو برای خودمون یا خانوادمون کسب کنیم. من تقریبا هر روز از کنار بیمارستان میگذرم و روزی نیست که گریه، ناراحتی و چهره حیران و ناتوان هموطن‌هام رو نبینم. چقدر کمک کردن کار بزرگیه و دل بزرگی می‌خواد.

موزیک

امروز هوای موسیقی متن یک انیمه بسیار زیبا و دلنشین رو کردم،‌ بذارین اسم انیمه رو نگم تا لذت حدس زدنش رو ازتون نگیرم، چرا که این انیمه از اون انیمه‌هاست که مربوط به حال دله:

دانلود با لینک مستقیم

کسی می‌تونه اسم انیمه‌ای که این آهنگ بهش تعلق داره رو حدس بزنه؟

بلاگ گردی و تفکر پیرامون

این روزها که وقتم کمه بیشتر سعی می‌کنم به وبلاگ‌هایی که با نویسنده‌هاشون دوستم یا پست‌های شاخصی داشتن که توی ذهنم مونده،‌ سر بزنم و با حال و هواشون ذهنم رو مشغول کنم. یکی از پست‌های این چند وقته خیلی روی من تاثیر گذاشت، پستی با عنوان تنهایی، یار این روزها از دوست خوبم «سیده فرفره» بود. یه جایی از پست می‌نویسه:

خیلی اوقات من با کمک دوست و رفقای نزدیکم از این غم‌ها عبور کردم اما این چند روز نه... این چند روز فهمیدم تنهایی شاید اونقدر هم بد نباشه.

به این فکر فرو رفتم که تنهایی اصلا چیه؟ نبودن انسان هست؟ نبود چیزی هست‌ ( یاد آقای ویلسون فیلم cast away افتادم ) ؟ یعنی کسی یا چیزی که باهاش بتونیم زمان رو سریع‌تر، راحت‌تر یا لذت بخش‌تر بگذرونیم و به قول معروف «گذر زمان رو حس نکنیم؟». هر چی هست تنهایی یه مفهوم درونیه. وقتی مثلا دلمون برای عزیزی تنگ میشه، با این که شاید خیلی‌ها کنارمون باشن و اهل هم صحبتی باشن، اما نمی‌تونیم باهاشون همراه بشیم، چون از درون یکی دیگه رو می‌خوایم.

مسئله بودن یا نبودن نیست، مسئله تسویه حساب با خودمونه ... چیزی که حسرتش رو می‌خوریم و به دستش نیاوردیم یا دردی هست که نمی‌تونیم تحملش کنیم و مسئله‌ای که نمی‌تونیم حلش کنیم.

اون موقع هست که سر درگم میشیم و حیران از این که کاری از دستم بر نمیاد. افسرده و دپرس میشیم و نشاط از زندگی میره. وقتی دردت رو به کسی نتونی بگی سر درگمی، ولی وقتی گوش شنوایی باشه، مسئله حل میشه.

به نظرم بهترین راه اینه که اول ببینیم خود مسئله چیه، تا این که فقط بگیم نمیشه ... نمی‌تونم ... دیگه تموم شد ... شاید جواب توی خود مسئله باشه یا شاید مسئله مشابهش رو یادمون بیاد.