همه ما توی زندگی ( مفهوم زنده بودن و ادامه دادن ) به دو راهی هایی می رسیم ( فکر کنم اون کسی که اصلا دیوانه مادرزادی هم هست به یه دو راهی میرسه ... این که به طرف حمله کنه یا نه ) . مثلا یکی از این دوراهی ها می تونه توی ایران کنکور و درس و دانشگاه باشه

تا حالا کره بادام زمینی خوردین ؟ راستش من فکر کنم یک بار خوردم ، خالی نه ، روی نون باگت اما برای بار اول فکر کنم به ذائقه من خوش نیومد . شاید مثل قهوه بوده باشه ... اولین بار که خوردم بدجور تلخ بود و اصلا خوشم نیومد ولی بعدها انقدر خوشم اومد که دیگه چایی نمی تونستم بخورم .

به شخصه ، خیلی به انیمیشن های ژاپنی علاقه دارم . این علاقه از انیمیشن های زیبای هایائو میازاکی شروع شد . انیمیشن هایی که خاطره بسیاری از شما دوستان هم به احتمال زیاد هست . عنوان هایی مثل Spriited Away یا انیمیشن بسیار خاطره انگیز Princess Mononoke یا همسایه من توتورو

اولین بار که اسم میانمار رو در کودکی شنیدم ِ،‌ تعجب کردم که این دیگه چه اسمی هست . آخه وقتی محدود به یک زبان باشین قاطی می کنید که این که خیلی مسخره هست ، عجب ملت دیوانه ای هستن که اسم بین المللیشون رو احمقانه انتخاب می کنن .

واقعیت اینه که منتقد ادبی نیستم و نمی خوام و نمی تونم یک نتیجه گیری یا نقد و بررسی کاملی از یک کتاب ارائه بدم . می خوام این کتاب رو به سبک خودم معرفی کنم . این کتاب رو بیش از سه سال پیش تونستم بخونم . (‌ البته یه تعریفی از خوندن بگم که یک خواننده حرفه ای نیستم و سطحی خوندم )

امروز داشتم توی اینترنت گشت و گذار می کردم که یک عکس منو به خودش جلب کرد . من به شدت به عکاسی و زیبایی شناختی علاقه دارم ولی خب نتونستم به صورت حرفه ای دنبالش کنم . این عکس و عکاسش رو دنبال کردم و با خودم گفتم که میشه ازش یه پست قشنگ درست کرد .

دیباچه یعنی مقدمه ،‌ یعنی شروع ،‌ این که بگی می خوای چیکار کنی .

خب من می خوام اینجا کارهای مختلفی بکنم ،‌ مثل با هم بودن ،‌ احساس زندگی ،‌ تبادل نظر ،‌ یادگرفتن خوبی ها ،‌ یاد دادن خوبی ها ،‌ اشتراک چیزهای قشنگ و مفید بین همدیگه